CDR-Gent ondersteunt het recht van het Cubaanse volk op zelfstandigheid, onafhankelijkheid en op het kiezen van hun eigen maatschappijvorm. We zorgen voor correcte informatie en ondernemen acties tegen de blokkade van Cuba door de VS. We zetten de successen van de revolutie (gezondheidszorg, onderwijs, cultuur, sport, sociale zekerheid, democratische participatie,...) in Cuba als klein derdewereldland in het licht.

Want Cuba laat zien dat een andere wereld mogelijk is tegenover de miserie en uitbuiting veroorzaakt door de neoliberale globalisering. We moeien ons ook in de discussie over democratie, mensenrechten of internationale solidariteit, veel gebruikt in mediacampagnes tegen de Cubaanse revolutie. We analyseren de vele vormen van agressie, chantage en politieke en economische druk van de V.S. en van de Europese Unie. Op die basis ontwikkelen we concrete solidariteit met Cuba, binnen onze vriendenkring en onze stad. We werken graag samen met andere organisaties voor gemeenschappelijke acties en steunprojecten. Alle informatie over onze activiteiten (acties, publicaties, reizen, …) vind je op onze website.

Als lokale CDR maken we deel uit van ICS, Initiatief Cuba Socialista, een Belgische solidariteitsorganisatie met Cuba.

CUBA EEN UNIEK GEZOND EN DUURZAAM PROJECT:

Het Living Planet rapport 2006 over de ecologische toestand van de planeet, van WWF (World Wide Fund for Nature) en het Global Footprint Network schildert een desastreus beeld: door de menselijke activiteit komt er een einde aan de mogelijkheid van de aarde tot herstel van de natuur. De ergste probleemveroorzakers zijn de rijksten: VS, Canada, de Europese Unie, Japan, Australië en Nieuw Zeeland veroorzaken 50% van de CO2 productie. Het rapport stelt dat Cuba het enige land is dat een niveau van duurzame ontwikkeling heeft bereikt. Cuba combineert een hoog niveau van sociale ontwikkeling: goede en voor iedereen gratis gezondheids- en onderwijssystemen, met een duurzaam verbruik. Opmerkelijk resultaat voor een arm land dat al 50 jaar onder een economische blokkade van de VS moet leven. Een uniek voorbeeld van hoe welzijn voor iedereen ecologisch verantwoord kan gerealiseerd worden. Sinds de revolutie van 1959 heeft Cuba werk gemaakt van bescherming en herstel van de natuurlijke omgeving die kapot was gemaakt door eeuwen kolonialisme en VS-uitbuiting. In 1959 al begon de eerste herbebossing-campagne en intussen is de bosoppervlakte gestegen van 14% tot 24,3%.

De landbouwsector werkt vandaag voornamelijk organisch. Jonge wetenschappers promoten alternatieve landbouwmethodes en ander vormen van landgebruik. Biomeststoffen, zoals het worm-composteren, vervangen de chemische meststoffen. Unieke biopesticiden tegen plagen, kwamen in de plaats van de synthetische pesticiden. Het ossenspan verving de tractor. De halvering van de olie-invoer na het wegvallen van de Oost-Europese steun, leidde tot een nieuwe energiepolitiek. Intussen heeft Cuba haar eigen fotovoltaïsche zonnepanelen. Zonne-energie levert elektriciteit in afgelegen gebieden, met inbegrip van verschillende honderden hospitalen, gemeenschapscentra en meer dan 2000 scholen. Er zijn plannen om 100.000 plattelandswoningen te elektrificeren. Tijdens de topperiode van de suikeroogst wordt er 30% van het energieverbruik gehaald uit "bagasse", het organisch ‘afval’ van de suikerproductie. 2006 was officieel het jaar van de "energierevolutie". Zo'n 30.000 jongeren werden gemobiliseerd om over het ganse land 9 miljoen spaarlampen te gaan installeren, en miljoenen oude elektrische apparaten te gaan vervangen door nieuwe die minder energie verbruiken.

Socialistisch Cuba toont wat mogelijk is, wanneer de maatschappelijke middelen beheerd worden door, en ten dienste staan van de samenleving in haar geheel, en niet ten dienste van winsthongerige ondernemingen. De bevindingen van het WWF rapport weerden nauwelijks besproken in de grote media. De Cubaanse organische landbouw betekent een ‘gevaar’ voor de belangen van de miljarden dollar agrobusiness. Grote transnationale ondernemingen, zoals Monsanto, onderhouden de mythe dat de arme landen onmogelijk de eigen bevolking kunnen voeden zonder hun dure gemanipuleerde producten.